8 Μαρτίου, μία μέρα για τη γυναίκα

Μετά τα μεγάλα γυναικεία κινήματα, είχε πέσει σιωπή για χρόνια. Αν και οι κατακτήσεις είναι πολλές, οι δυνατότητες που δεν αναγνωρίστηκαν, τα δικαιώματα που δεν απονεμήθηκαν αλλά -πάνω απ’ όλα- οι νοοτροπίες που αργούν τόσο να αλλάξουν, είναι όλα παρόντα. Ισχυρά ακόμα.

Μια μέρα για τη γυναίκα δεν αρκεί. Αρκεί η κάθε μέρα. Για να μιλούν, για να αναδεικνύουν, για να φωτίζουν αθέατες πτυχές των βιωμάτων τους, για να επιδιώκουν, για να απαιτούν. Για να θέτουν ακόμα το ζήτημα ως γυναικείο, γιατί είναι «γυναικείο».

Όταν η βία είναι γένους θηλυκού, όταν η εξουσία είναι γένους θηλυκού, η πατριαρχία, η φοβία, η φίμωση, η ενοχή, η αμφισβήτηση, η υστέρηση, η υποβάθμιση, η προκατάληψη είναι γένους θηλυκού, τότε το ζήτημα είναι γυναικείο.

Κι όταν επίσης αυτό συμβαίνει όπου υπάρχουν γυναίκες και γυναίκες υπάρχουν παντού. Στις δουλειές, στους θεσμούς, στην πολιτική, στην τέχνη, στις οικογένειες, στους έρωτες, στις κοινωνικές σχέσεις. Στον μοντέρνο κόσμο, στον μεταμοντέρνο κόσμο, στον αναχρονιστικό κόσμο. Όταν οι γυναίκες είναι το μισό του κόσμου.

Κόσμος κάποτε σήμαινε κόσμημα. Πριν από τις διακρίσεις, στη σφαίρα του μυθικού.

Δίπλα στους πολλούς αντρικούς μύθους, λείπει να κτιστεί ένας ακόμα. Η γυναίκα ολόκληρη και πλήρης. Το ίδιο ικανή, το ίδιο κατάλληλη, το ίδιο ασφαλής, το ίδιο σεβαστή.

Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Ισότιμη είναι αυτό που της πρέπει. Ο μύθος της είναι αυτός!

Μπορείτε να δείτε βίντεο https://drive.google.com/file/d/1reN-xUHPHUUuXuyOnbuEsl1O6EW2EYHz/view?usp=sharing

#pireas4all