Παναγιώτα Καμπέρου: "Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος με φλόγα"

Μου ζήτησαν  να μιλήσω για το Νίκο, ανοίγοντας αυτό το κάλεσμα και για να είμαι ειλικρινής κολακεύτηκα, συγκινήθηκα και γέμισα με χαρά και ενθουσιασμό, ίδιο με αυτό που ένιωσα όταν έμαθα για την υποψηφιότητα του.

Θα μιλήσω λοιπόν για το Νίκο με μεγάλη μου χαρά. Ο Νίκος και η πόλη, η πόλη μας.

Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος με φλόγα, ξέρει να εμπνέει και να δουλεύει ομαδικά.

Είναι αρχηγός και ξέρει να το κάνει καλά. Ξέρει να μοιράζεται και να αναλαμβάνει ευθύνες.

Το φυσικό του ταλέντο καλλιεργήθηκε όλα αυτά τα χρόνια στα έδρανα, στις ομάδες εργασίας, στα εργοτάξια, στα ερευνητικά προγράμματα… Αγαπάει την ομαδική δουλειά και έχει τη γνώση πως μόνο έτσι βγαίνει αποτέλεσμα.

Είναι μηχανικός . Αυτό σημαίνει ότι έχει εκπαιδευτεί να φέρνει σε πέρας τα προτζεκτ που αναλαμβάνει, συλλέγοντας όλα τα στοιχεία και συνθέτοντας τα στο πιο άρτιο αποτέλεσμα. Για το Νίκο είναι νομοτελειακό. Εμένα προσωπικά μου το έχει αποδείξει και ομολογώ ότι δεν είναι εύκολο ένας αρχιτέκτονας να εκφράσει το θαυμασμό του προς έναν συνάδελφο, με το Νίκο είναι ευκολότερο.

Για το Νίκο ο Πειραιάς είναι ο φυσικός του χώρος, ο Νίκος είναι Πειραιώτης και εμπεριέχει και τα θετικά και τα αρνητικά αυτής του της ιδιότητας.

Ξέρει αυτή την πόλη καλύτερα από όλους μας τολμώ να πω. Από το πιο μικρό καφενείο, την κάθε μικρή αστική ιστορία μέχρι την ιστορία της πόλης τα τελευταία 2000 χρόνια. Και κυρίως , ξέρει να τοποθετεί τη γνώση αυτή κάθε φορά στη σωστή κλίμακα.

Μιλώντας για το Πειραιά, το πρώτο που νιώθω είναι πως η πόλη αυτή  εμένα προσωπικά με πληγώνει. Με πληγώνει όπως το Σεφέρη η Ελλάδα, με πληγώνει σαν ένας έρωτας που ποτέ δεν ευοδώθηκε.

Και η πληγή γίνεται μεγαλύτερη γιατί ξέρω πόσο όμορφος θα μπορούσε να είναι, ποιες είναι οι δυνατότητες του. Μια πόλη με τέτοια ακτογραμμή…μια πόλη με μια μοναδική σχέση με το λιμάνι της που καμία άλλη ευρωπαική πόλη δεν έχει,  με λόφους που προσφέρουν απεριόριστη θέα, με όλους αυτούς τους διαφορετικούς πληθυσμούς  που τον συνθέτουν και που συμβιώνουν όλα αυτά τα χρόνια, με μεγάλη μουσική παράδοση, τόπους παράδοσης και ιστορίας και με μια αίσθηση ταυτότητας που μόνο όσοι είναι Πειραιώτες μπορούν να γνωρίζουν ακόμα κι αν προέρχονται από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και τάξεις. Είμαι Πειραιώτισσα, είμαι Πειραιώτης, το μόνο που μπορεί να μας ενώσει πια. Γιατί αυτή η πόλη με την τόση γοητεία συσσωρεύει χαμένες ευκαιρίες χρόνων.

Κανείς δεν βρήκε τον παλμό της,  κανείς δεν οραματίστηκε το πριγκηπάτο.

Ολοι εκμεταλλεύτηκαν τον πλούτο της, το λιμάνι, το τοπίο της, χωρίς να μείνει εδώ αυτό που της αναλογεί.

Έτσι η πόλη δεν μπόρεσε να ανθίσει και η γοητεία της και η μοναδικότητα της κινδυνεύουν να χαθούν και ας γίνομαι λίγο μελό κινδυνεύει και η ταυτότητα μας ως Πειραιώτες.

Αντί για αυτό, η πόλη διαρκώς υποβαθμίζεται. Έλλειψη στρατηγικής και συνολικού σχεδιασμού σε όλα τα επίπεδα, σκουπίδια,πεζοδρόμια, πράσινο, κυκλοφοριακό, στάθμευση, ΜΜΕ, νοσοκομεία, σχολεία.

Ποτέ δεν υπήρξε ένα όραμα για αυτή την πόλη, ένα όραμα που να συνθέτει τις αντιθέσεις και τις ιδιαιτερότητες της.

Όταν στα 18 μου έφυγα στη Γαλλία, τα βράδια ονειρευόμουνα τις διαδρομές και τους τόπους της μικρής ζωής μου, φρεατυδα πασαλιμάνι, ηλεκτρικός αγια σοφία, πλατεία αλαξάνδρας Τζαβέλα, Αγιος Διονύσιος, Σεφ.

Δέκα χρόνια μετά, όταν γύρισα και έχοντας δει τη μισή Ευρώπη, βρήκα έναν Πειραιά εγκαταλελειμμένο. Σήμερα, 25 χρόνια μετά είμαι έτοιμη να αφήσω τον Πειραιά . Όπως αφήνουμε κάποια στιγμή απογοητευμένοι τους έρωτες που δεν τα κατάφεραν γιατί η ελπίδα μας τελείωσε.

Με το Νίκο ελπίζω πάλι.

Και θέλω να σας πω, κυρίως σε όσους για λίγο ή πολύ πορευθήκαμε ότι είναι ευθύνη όλων μας να θυμηθούμε , να αναλογισθούμε τα λάθη μας, να δώσουμε αφορμές και χώρο στον κόσμο να συμμετάσχει ενεργά χωρίς εγωισμούς και εμπάθειες με μπροστάρη  έναν άνθρωπο που είμαστε τυχεροί που τον έχουμε.