Αναζήτηση ευθυνών για την κατάρρευση του εργοστασίου Βελισσαρόπουλου

Τα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα των ανθρώπων, που σηματοδοτούν τάσεις, εξελίξεις εποχές ολόκληρες, ονομάζονται μνημεία. Συνθέτουν την πολιτιστική κληρονομιά κάθε τόπου και γίνονται αναφορές για την πρόοδο ή την οπισθοδρόμησή του. Καθήκον της πολιτείας είναι η προστασία τους και η συντήρησή τους. Διαφορετικά ισοπεδώνονται τα πάντα μαζί και η μνήμη. Κάτι σαν να μην πέρασε ποτέ ζωή.

Την Τετάρτη 21.04.2021 χάθηκε το εργοστάσιο Βελισσαρόπουλου.

"Έτσι λοιπόν ο Πειραιάς και ο πολιτισμός μας έχασαν ένα από τα ωραιότερα μνημεία της βιομηχανικής κληρονομιάς. Το συριανό υφαντουργείο Βελισσαρόπουλου που εγκαταστάθηκε στην οδό Τροχιοδρόμων το 1912, σηματοδοτούσε τη μεγάλη στροφή, την κυριαρχία του Πειραιά επί της Ερμούπολης. Το εργοστάσιο αγοράστηκε από μία εταιρεία real-estate το 2008. Εγκαταλείφθηκε, βανδαλίστηκε, κάηκε δύο φορές, τελικά χτυπήθηκε και από τον σεισμό. Το μεγαλύτερο τμήμα του κατεδαφίστηκε προχθές. Ήταν μία οδυνηρή στιγμή η λήψη της φωτογραφίας με τη μπουλντόζα να ρίχνει τους τοίχους του σημαντικού ύστερου νεοκλασικού που άντεξε δύο πολέμους και έναν αιώνα για να πέσει εξαιτίας της ανικανότητας των αρμόδιων φορέων και του «επενδυτικού» δόλου.

Ας κάνουμε τη σύνοψη: Μία εταιρεία, αγοράζει κοψοχρονιά το μνημειώδες ακίνητο μαζί με το μεγάλο οικόπεδο του το 2008. Ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα το ξεφορτωθεί για να κτίσει το νέο πολυώροφο κτίριο. Επειδή το διατηρητέο κτίριο που αγοράστηκε εν γνώσει της, δεν βολεύει και δεν αποχαρακτηρίζεται, αφήνεται να καταρρέει, να καίγεται, να απειλεί την πόλη. Σε μία ευνομούμενη κοινωνία οι κύριοι αυτοί θα έπρεπε να βρίσκονται στον εισαγγελέα.

Το επικίνδυνο κτίριο βρίσκεται πάνω από τις γραμμές του τραμ. Η διοίκηση της «Αττικό Μετρό» αντί να διαθέσει λίγες χιλιάδες ευρώ για να το υποστηλώσει έως ότου βρεθεί λύση, επικαλείται τον κίνδυνο κατάρρευσης για να μην λειτουργήσει το τραμ.

Μετά από μία διελκυστίνδα μεταξύ του Υπουργείου Πολιτισμού, της Αττικό Μετρό και του Δήμου Πειραιά, μετά από άλλη μία πυρπόληση του κτιρίου, αποφασίζεται η κατεδάφισή του ενώ έχει μπλοκάρει μία από τις κύριες αρτηρίες της για δύο μέρες.

Πριν από ένα χρόνο προτάθηκε ξεκάθαρα: Να υποστηλωθεί, να περιφραχτεί και να αποδοθούν ποινικές και αστικές ευθύνες στους ιδιοκτήτες για την εγκατάλειψη καθώς δεν πρόκειται για φτωχούς κληρονόμους, αλλά για κερδοσκόπους της αγοράς. Εντέλει έγιναν τα αντίθετα. Το μνημείο εγκαταλείφθηκε, δεν υποστηλώθηκε, ξανακάηκε, γκρεμίστηκε. Θα συμβεί το ίδιο και με άλλα μνημεία: Με την οικία του δημάρχου Ομηρίδη Σκυλίτση στην Αλιπέδου, την οικία Πατσιάδου του Τσίλλερ στην πλατεία Αλεξάνδρας, την έπαυλη Αξελού στην Καστέλλα. Τα ιστορικά σύμβολα του Πειραιά έχουν γίνει όμηροι ιδιωτικών εταιρειών ή κρατικών φορέων και μαζί τους όμηρος είναι όλος ο Πειραιάς.

Τώρα επείγει να υποστηλωθεί ό,τι έμεινε από το εργοστάσιο Βελισσαρόπουλου και να ζητηθούν άμεσα οι ποινικές ευθύνες από αυτούς που ευθύνονται για τη μεγάλη καταστροφή. Μπας και βάλουν μυαλό οι υπόλοιποι «επενδυτές» των ερειπίων."