Ένα σημαντικό ιστορικό κτίριο του Πειραιά δεν θα αποκατασταθεί διότι ο Υπουργός Εσωτερικών μόλις κατάργησε το Πρόγραμμα "Φιλόδημος".

Μια άλλη προσέγγιση για την αναθέρμανση της οικοδομής, αλλά και την αξιοποίηση των κενών κτιρίων δίνει ο Νίκος Μπελαβίλας, καθηγητής Πολεοδομίας και διευθυντής Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος του Πολυτεχνείου, ο οποίος τονίζει ότι τα εγκαταλειμμένα κτίρια κρατούν στην ουσία όμηρο μια πόλη. «Μπούσουλάς» του είναι το πιλοτικό πρόγραμμα του υπουργείου Εργασίας, χάρη στο οποίο μέσα σε λιγότερα από δύο χρόνια «ζωντάνεψαν» σχεδόν εκατό κτίρια των ασφαλιστικών ταμείων.

Η πριμοδότηση της ιδιωτικής οικοδόμησης, που εφαρμόστηκε τη μεταπολεμική περίοδο με την αντιπαροχή και την υπέρμετρη αύξηση των συντελεστών δόμησης, οδήγησε σε πολεοδομικά και περιβαλλοντικά τέρατα, επισημαίνει ο Ν. Μπελαβίλας στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Εφ.Συν.» με αφορμή τις κυβερνητικές εξαγγελίες για την οικοδομή.

Επισημαίνει ότι η αναθέρμανση προϋποθέτει στρατηγικές επιλογές και πρέπει να στηρίζεται στην ενεργό παρουσία της αυτοδιοίκησης.

• Πιστεύετε ότι οι κυβερνητικές εξαγγελίες θα συμβάλουν στην αναθέρμανση της οικοδομικής δραστηριότητας;

Σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, όποτε πριμοδοτήθηκε η ιδιωτική οικοδομική δραστηριότητα, παράχθηκαν πολεοδομικά και περιβαλλοντικά τέρατα. Ετσι διογκώθηκε η Αθήνα της αντιπαροχής, χάρη στο «δώρο» της δικτατορίας σε επιπλέον ορόφους. Eτσι δημιουργήθηκε η «φούσκα ακινήτων» των Ολυμπιακών Αγώνων χάρη στην ψευδή χρηματιστηριακή άνοδο και τα άνευ όρων τραπεζικά δάνεια.

Το πρόσφατο αποτέλεσμα της κρίσης ακινήτων το είδαμε όχι μόνο στο περιβάλλον, στην κατασκευή χιλιάδων κενών διαμερισμάτων, στην κατάρρευση των εμπορικών ζωνών, αλλά και στη βαθιά κρίση που έπληξε την Ελλάδα. Το μάθημα που δεν έχει πάρει η παρούσα κυβέρνηση είναι ότι αυτή η κρίση ακινήτων, γεννημένη από την πριμοδότηση της ιδιωτικής οικοδόμησης, δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο, αλλά διεθνές. Η εκκίνηση της κατάρρευσης των τραπεζών και των εθνικών οικονομιών συνέβη στις ΗΠΑ και παρέσυρε την Ευρώπη. Δίδαγμα: Η πολιτική για την οικοδομή, αν δεν έχει στρατηγική –τι οικοδομή, σε ποιους τομείς, σε ποιες περιοχές, για ποια εισοδήματα–, οδηγεί σε καταστροφές. Δεν έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι το μέλλον επιφυλάσσει κάτι διαφορετικό.

• Στην πρωτεύουσα, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα, υπάρχει μεγάλο απόθεμα «γερασμένων» κατοικιών. Αρκετοί εκτιμούν ότι αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση για την Αρχιτεκτονική. Απουσιάζουν όμως τα «εργαλεία» για να αναβαθμιστούν και να καλύψουν ανάγκες στέγασης. Τι προτείνετε;

Η πολιτική στέγης θα έπρεπε να στοχεύσει ακριβώς σε αυτό το απόθεμα. Οχι μόνο των «γερασμένων» αλλά και των νεόδμητων κενών κτιρίων. Είναι ένας τεράστιος όγκος χρήσιμων επιφανειών. Η επανάχρησή τους συνιστά οικολογική πρόκληση στην ορθή κατεύθυνση. Οταν μιλάμε για κλιματική κρίση, είναι αστείο ταυτόχρονα να προτιμάμε να καταναλώνουμε παρθένα αποθέματα γης, αντί να ανακυκλώσουμε τα παλαιά. Υπήρξαν δύο φορές κίνητρα στο παρελθόν για αναβάθμιση παλαιών κτιρίων, στις δεκαετίες του 1980 και του 2000, με πολύ καλά αποτελέσματα.

• Ειδική κατηγορία είναι τα διατηρητέα, πολλά από τα οποία έχουν αφεθεί από τους ιδιοκτήτες τους, από πρόθεση ή από οικονομική στενότητα, να γίνουν ερείπια. Υπάρχουν τρόποι να διασωθούν και να αξιοποιηθούν;

Αν δεν επέμβει το κράτος με δραστικά μέτρα, δεν πρόκειται να γλιτώσουν. Εδώ το πρόβλημα έχει δύο όψεις: Η μια περιλαμβάνει τους μικροϊδιοκτήτες ή τους πολυάριθμους κληρονόμους οι οποίοι δεν έχουν δυνατότητα παρέμβασης. Αυτοί πρέπει να στηριχθούν. Η άλλη όψη περιλαμβάνει χιλιάδες ακίνητα του Δημοσίου, των κρατικών φορέων και ασφαλιστικών ταμείων, των τραπεζών, αλλά και των εταιρειών real estate. Ολοι αυτοί δεν έχουν πρόβλημα να τα επισκευάσουν. Ομως προτιμούν να τα αφήσουν να καταρρέουν με σκοπό την εξοικονόμηση κονδυλίων ή ακόμη χειρότερα για να οικοδομήσουν στη θέση τους πολυώροφα κτίρια με υψηλότερη απόδοση. Αυτοί πρέπει να αλλάξουν πλεύση, με νομικές υποχρεώσεις σχετιζόμενες με το κοινό όφελος και την εικόνα της πόλης. Δεν έχει το δικαίωμα ένας κρατικός ή ένας ιδιωτικός φορέας να καθιστά όμηρο την πόλη, την υγιεινή και τη δημόσια ασφάλεια των κατοίκων, οι οποίοι περπατούν ή ζουν δίπλα σε αιωρούμενες τοιχοποιίες και καταρρέουσες στέγες. Ή το επισκευάζει ή πληρώνει υποχρεωτικά το κόστος της επισκευής του. Οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί δήμοι υποχρεώνουν σε τακτικές δεκαετείς συντηρήσεις των όψεων ή τις αναλαμβάνουν οι ίδιοι στέλνοντας στον ιδιοκτήτη τον λογαριασμό μέσω της Εφορίας. Είναι μια λύση.

• Είσαστε υπεύθυνος της ομάδας ειδικών που είχε συγκροτηθεί το 2017 στο υπουργείο Εργασίας για την αξιοποίηση των ακινήτων των ασφαλιστικών ταμείων. Ποια ήταν η εμπειρία σας; Θα έπρεπε να γίνει κάτι ανάλογο για τη δημόσια περιουσία;

Ηταν ένα εκπληκτικό πείραμα και μάθημα για όσους το σχεδιάσαμε. Είχε τρία χαρακτηριστικά: Ισχυρή πολιτική βούληση της ηγεσίας του υπουργείου, καινοτόμο για τα ελληνικά δεδομένα λειτουργία μιας μικτής ομάδας πανεπιστημιακών και υπηρεσιακών στελεχών από τους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης και στράτευση. Διέθετε έμπνευση, ευελιξία και μεράκι. Ημασταν βέβαιοι, μετά το πρώτο έτος εφαρμογής, μετά την επιτυχία ενεργοποίησης σχεδόν εκατό ακινήτων από τα διακόσια πενήντα της Αθήνας, ότι το μοντέλο είναι δυνατόν να εφαρμοστεί σε όλη τη λανθάνουσα δημόσια κτιριακή περιουσία. Με κοινωνικά, περιβαλλοντικά, πολιτιστικά και οικονομικά κριτήρια, οφέλη, προτεραιότητες, στρατηγικές.

• Ακούμε από χρόνια για κατεδαφίσεις «γερασμένων» κτιρίων σε συνδυασμό με προγράμματα ανάπλασης υποβαθμισμένων γειτονιών.Ποια μέτρα χρειάζεται να ληφθούν για να υλοποιηθεί, έστω και με πιλοτικό χαρακτήρα, ένα τέτοιο πρόγραμμα;

Νομίζω ότι έχω ήδη δώσει απαντήσεις. Συνοπτικά, μιλάμε για χωρική και κοινωνική στρατηγική με πρόσημο το όφελος για όλη την πόλη και τους πολίτες. Δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από τις κανιβαλικές τάσεις της αγοράς ακινήτων, το gentrification, την έξωση των αδύναμων στρωμάτων από υποβαθμισμένες περιοχές, τη «σπέκουλα» στις αξίες γης. Είναι ανάγκη να προστατεύσουμε τις πόλεις μας, και ειδικά τα κέντρα της Αθήνας, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, από το «πολεοδομικό απαρτχάιντ», την κατασκευή λαμπρών νησίδων πλούτου στο μέσον μιας θάλασσας φτώχειας. Ο,τι έχει ήδη εν μέρει συμβεί περί τον Κεραμεικό της Αθήνας ή τα Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης.

• Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της αυτοδιοίκησης και των συνεταιριστικών σχημάτων σε προγράμματα αναπλάσεων και κοινωνικής κατοικίας;

Η αυτοδιοίκηση, λόγω της φύσης του θεσμού και της άμεσης επαφής με την πόλη, είναι ο εν δυνάμει κύριος φορέας τέτοιων στρατηγικών. Για την αναβάθμιση γειτονιών, για την προστασία παραδοσιακών μικρών επιχειρήσεων, χαμηλών οικονομικά στρωμάτων κεντρικών περιοχών. Για την προώθηση επιτέλους της απαραίτητης κοινωνικής κατοικίας για ευάλωτους, για νέους, για όσους την έχουν ανάγκη.

Άρθρο της Χαράς Τζαναβάρα

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών (24.11.2019) 

Ο τρόπος λήψης αποφάσεων σχετικά με την έγκριση ή μη άδειας παράτασης ωραρίου λειτουργίας μουσικής, σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος απασχολεί έντονα τους κοινοτικούς συμβούλους της δημοτικής μας παράταξης, κυρίως τους δύο της Β’ Δημοτικής Κοινότητας.

Ο «Πειραιάς για όλους» είναι υπέρ της ανεμπόδιστης λειτουργίας των καταστημάτων αυτών, όταν αυτή έχει όλα τα χαρακτηριστικά της τυπικής και ουσιαστικής νόμιμης δραστηριότητας. Όμως ο τρόπος με τον οποίο καλούνται τα κοινοτικά συμβούλια να εγκρίνουν ή να απορρίψουν μια άδεια παράτασης περιορίζει την απόφαση στο τυπικό μέρος της και δεν μας επιτρέπει να συνεκτιμήσουμε  την ουσία του ζητήματος.

Μετά από προσωπική μας επιτόπια έρευνα στη «νύχτα» του Πειραιά και συζητώντας με κατοίκους των περιοχών που βρίσκονται τα καταστήματα αυτά, διαπιστώσαμε  σειρά προβλημάτων που προκύπτουν από τη λειτουργία τους με σημαντικότερα:

• την  υπέρμετρη ηχορύπανση
• την καταχρηστική στάθμευση
• τους σωρούς απορριμμάτων

Έχοντας πλήρη επίγνωση ότι η λύση των προβλημάτων αυτών δεν άπτεται των αρμοδιοτήτων των κοινοτικών συμβουλίων, θεωρούμε ότι θα πρέπει να συζητηθούν στα κοινοτικά συμβούλια και με σχέδιο και συντονισμένα να προωθηθούν σε όλα τα όργανα και τους αρμόδιους φορείς προς άμεση επίλυση.

Ζούμε σε έναν τόπο περιβεβλημένο από θάλασσα, έναν τόπο ακτών, νησιών και λιμανιών. Οι σελίδες της Ιστορίας μας είναι γεμάτες από ταξίδια, πλοία και ναυτικούς. Είναι η μινωική Κρήτη και τα μαύρα πανιά του Θησέα, η Οδύσσεια, οι αθηναϊκές τριήρεις και η Σαλαμίνα, οι βυζαντινοί δρόμωνες και οι γαλέρες του Δουκάτου του Αιγαίου, οι πειρατές της Μήλου, της Μυκόνου, των Φούρνων, το «Μέντωρ» του Ελγιν, τα επαναστατικά σκάφη της Υδρας, των Σπετσών, των Ψαρών, τα ξύλινα εμπορικά σκαριά των παλαιών ταρσανάδων και τα υπερωκεάνια με τους μετανάστες προς το Ellis Island της Νέας Υόρκης, τα πολεμικά ατμόπλοια του Κουντουριώτη στον Μούδρο αλλά και τα ατμόπλοια «Πατρίς» και «Brittanic» βυθισμένα στην Τζια, τα πλοία των προσφύγων από τη Σμύρνη, τα υποβρύχια του ’40 και τα εμπορικά Liberty του ’50, τα δεξαμενόπλοια του ’60, το αντιδικτατορικό «Βέλος» αλλά και τα σημερινά ναυαγισμένα βαρκάκια των γυναικόπαιδων του πολέμου της Μέσης Ανατολής.

Εργαζόμενοι του Δήμου Πειραιά βρίσκονται μετέωροι παρά τις δικαστικές αποφάσεις για τη διατήρηση της σύμβασής τους. Με κοινή πρόταση των παρατάξεων «Ανταρσία στο Λιμάνι», «Λαϊκή Συσπείρωση» και «Πειραιάς για Όλους», το Δημοτικό Συμβούλιο ενέκρινε ομόφωνο ψήφισμα στήριξής τους.
«Το Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά δηλώνει ότι οι 24 εργαζόμενοι, απασχολούμενοι στο Δήμο μέσω προγραμμάτων κοινωφελούς χαρακτήρα του ΟΑΕΔ, κάλυπταν και θα καλύπτουν ανάγκες οργανικών θέσεων σε διάφορους τομείς. Το Δημοτικό Συμβούλιο δηλώνει ότι επιθυμεί την παράταση τέτοιων δράσεων με τις οποίες ενισχύεται το εργατικό δυναμικό και βελτιώνεται η παροχή υπηρεσιών προς τους δημότες»
Πειραιάς 18.11.2019

 Με ειλικρινή έκπληξη είδαμε μία φυσιολογική και συνηθισμένη συζήτηση για τις ανάγκες προσλήψεων καθαριότητας στο ΔΣ του ΟΠΑΝ του Δήμου Πειραιά, στις 12/11 να εξελίσσεται σε θέατρο του παραλόγου χάρη σε μία «εμπνευσμένη» δήλωση του προέδρου του ΔΣ κυρίου Ιωσήφ Βουράκη.

Η μετανάστευση ούτε «εισβολή» είναι, ούτε πληγή, ούτε κατάρα, μα απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή, αλλά και τη γνώση του άλλου, την κατανόηση του κόσμου όλου.

Ρεπορτάζ Μέτοικοι, κείμενο: Σπύρος Ζωνάκης, Περιοδικό δρόμου "Σχεδία", Τεύχος 75, Νοέμβριος 2019

Πεδίον του Άρεως, ώρα για παιχνίδι. Τα μεταναστόπουλα δεύτερης γενιάς ήταν εκείνα που σε μεγάλο βαθμό επανασύστησαν τους γονείς τους στην ελληνική κοινωνία. Φωτογραφία: eurokinissi/Τατιάνα Μπόλαρη

H απάντηση στα Γιαννιτσά και τα Διαβατά δόθηκε από τον Πειραιά. Εκατοντάδες αλληλέγγυοι, απλοί πολίτες, βρέθηκαν στο λιμάνι τα ξημερώματα της Δευτέρας για να υποδεχθούν τους πρόσφυγες που μεταφέρθηκαν από τη Σάμο στην ενδοχώρα.

Στα Δικαστήρια του Πειραιά και δίπλα στον Δήμαρχο Κερατσινίου – Δραπετσώνας, Χρήστο Βρεττάκο, βρέθηκαν το πρωί της Παρασκευής 8/11/19 φίλοι και μέλη του «Πειραιάς για όλους» με τον επικεφαλής Νίκο Μπελαβίλα και τους δημοτικούς συμβούλους Βάνα Μελά και Δημήτρη Γκερλέ.

Τη συμπαράστασή τους εκδήλωσαν με την παρουσία τους ο Νάσος Ηλιόπουλος, επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Αθήνα – Ανοιχτή Πόλη», οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά Θοδωρής Δρίτσας, Τρύφων Αλεξιάδης, Γιάννης Ραγκούσης και Νίνα Κασιμάτη καθώς και πλήθος μελών περιβαλλοντικών και δημοτικών κινήσεων της περιοχής.

«Η αγωγή της Oil One κατά του Χρήστου Βρεττάκου είναι μια αγωγή που στρέφεται εναντίον όλων μας» τόνισε σε δήλωσή του ο Νίκος Μπελαβίλας, προσθέτοντας ότι «καμιά απειλή και καμία δίωξη δεν πρόκειται να αναστείλει τον αγώνα μας για την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας στον Πειραιά, στο Κερατσίνι, στη Δραπετσώνα, στο Πέραμα και τη Σαλαμίνα».

Πειραιάς 8 Νοεμβρίου 2019